“Sjimmie volgt college crisistechnologie”

Offeraar       Dewanand
Offercode      art104
Offerdatum     woensdag 24 december 1997

... Go to next Epage

Via een sensor kon de wekker zien of hij sliep en werd dan automatisch aktief. Precies om acht uur begon het alarm opnieuw te rinkelen, want Sjimmie moest over een uur op college zijn. Hij werd er wel wakker van en sprong snel uit bed, terwijl een stem klonk door de kamer, die zei: “Sjimmie om negen uur heb je een college”.

Na het ontbijt liep hij snel naar de liften van de ondergrondse studentenflat. Sjimmie woonde nu al een jaar hier en vond het best leuk, want er was alles wat hij nodig had. Wel moest hij iedere dag ongeveer tien minuten lopen naar het Cybertechnisch kenniscentrum aan de Mekelweg in Delft. Dat was wel gezond. Terwijl hij liep keek hij nog even naar zijn horloge. Het was vandaag dus 10 januari van het jaar 2050. Over vijftien minuten zou het college crisistechnologie beginnen. Vorige week had de hoogleraar de collegestof verstrekt aan hem via de internetverbinding. Vandaag zou alles uitgewerkt worden.

Hij liep opgewekt de collegezaal binnen. Er waren al ongeveer tien andere studenten. Zij waren wat anders dan hem. Veel tijd om te praten was er niet, want Sjimmie moest zijn collegecomputer nog opstarten, en dat duurde vijf minuten, want het moest ook nog verbonden worden met de computer in zijn studeerkamer. Snel logde hij in en moest daarna de tiencijferige toegangscode intoetsen. Alles verliep daarna probleemloos en het college kon beginnen.

De hoogleraar was een dertiger, die vroeg carrière had gemaakt. Hij was erg vriendelijk en kon zeer goed lesgeven. Net zoals gewoonlijk begon hij het college eerst met wat peptalk. “Beste studenten, vandaag zullen wij het eens echt gezellig maken bij dit college crisistechnologie. Is iedereen goed wakker vandaag, want het gaat gieren en barsten op jullie beeldschermen. Jullie zullen vandaag je grijze cellen flink moeten pijnigen om een voldoende te halen. Ik hoop dat iedereen vanmorgen een dosis multivitaminen heeft ingenomen, want de opdracht van vandaag vereist zeker een miljoen calorieën.” Er klonk voortdurend gelach in de collegezaal, want zo een begin prikkelde de lachspieren. Opeens werd de hoogleraar wat ernstiger en uitte: “ Heeft iedereen vorige week de probleemstelling en bijbehorende opdrachten thuis ontvangen?”. Er gingen zeker vijftig handen de lucht in. “Goed, en heeft iedereen de opdracht een beetje uitgewerkt? Wie heeft het niet gedaan?” Ongeveer tien studenten staken hun hand op en legden stamelend en verlegen uit dat zij geen tijd hadden gehad, wegens tijdnood.

De hoogleraar zei: “De studenten die geen huiswerk hebben gemaakt moeten dan als straf met zijn drieën achter een computer gaan werken. Nu zal ik het probleem uitleggen dat wij vandaag gaan proberen op te lossen.” Hij drukte op enkele knoppen en op het grote beeldscherm verscheen een vliegend ruimtestation. “Het is de bedoeling dat jullie dit ruimtestation gaan beveiligen. Het doel is dat bij de ergste crisis geen enkele dode valt. Iedereen moet veilig kunnen ontsnappen. Het crisisscenario van vandaag is een reactorbreuk op niveau tien. De overlevingsfaktor moet op 100 procent gesteld worden. Voordat jullie aan de slag gaan, mag Sjimmie zijn destruktieanalyse van het ruimtestation tonen op het grote beeldscherm. Ga je gang Sjimmie, de toegangscode is XX10010sxx”.

Sjimmie maakte snel verbinding met de terminal van het beeldscherm en liet zijn destruktieanalyse zien. Via een microfoon gaf hij de volgende toelichting. “De reaktorkamer wordt het eerst aangetast. De voortstuwingsraketten vallen dan direkt uit, waardoor het ruimteschip gaan roteren met een constante frequentie van 10 omwentelingen per minuut. Dit duurt drie seconden. Daarna wordt de vernietiging versneld. De beveiligingsmantel rondom de reaktor zal de toegenomen krachten van maximaal een miljoen kilonewton per vierkante millimeter, ongeveer tien seconden kunnen verdragen. Er zullen dan microscheurtjes optreden in de elastokeramische lagen van deze mantel. Nu ziet u hoe dit proces verloopt op een tijdsinterval van 1 nanoseconde.” Op het beeldscherm was de mantel te zien van de reactorkamer. De verschillende kleuren gaven aan hoe groot de druk was. De mantel was bolvormig en kleurde langzaam van lichtblauw naar dieprood. Er ontstonden vervolgens zwarte strepen op, die aangaven waar het reaktorgas begon te ontsnappen. Alles verliep daarna veel sneller en uiteindelijk kon iedereen zien hoe de hele mantel totaal vernietigd werd, en alle brokstukken uitelkaar spatten, binnen tien nanoseconden.

De hoogleraar vroeg toen aan Sjimmie: “Kan je ook wijzen wat hierna met het hele ruimtestation gebeurt?” Nu moest Sjimmie een andere file openen en de data overseinen naar het grote beeldscherm. Eerst werd het hele ruimtestation zichtbaar op het scherm. Iedereen zag hoe eerst de voortstuwers ophielden met functioneren. Vervolgens ontstonden er lichtblauwe plekken op de zwakste plekken, die vrij snel kleurden naar oranje, groen, en vervolgens rood. Sjimmie legde uit dat dit hele destruktieproces ongeveer dertig seconden duurde, omdat het ruimtestation zeer groot was. De totale lengte was ongeveer drie kilometer, en de breedte twee. Binnen ongeveer veertig seconden moest iedereen ontsnappen uit dit ruimtestation, anders was overleving onmogelijk.

“Goed Sjimmie, bedankt voor jou analyse. Nu kunnen jullie beginnen met het ontwerpen en construeren van het beveiligings- en ontsnappingssysteem. Wie advies nodig heeft mag mij benaderen.” Alle studenten begonnen daarna aan een oplossing te werken. Voor Sjimmie was dit helemaal niet moeilijk. Hij had immers een voorsprong, omdat hij tot de gencategorie “IQ210” behoorde. Officieel stond hij geregistreerd als genetisch gemanipuleerde Nederlands staatsburger. Zijn UV faktor had een bereik van nul tot veertig. Sjimmie had een hyperdynamische pigmentregeling, hetgeen betekende dat zijn huidkleur zich heel snel kon aanpassen aan de intensiteit van ultraviolette lichtstralen.

Aan het eind van het college bleek dat de oplossing van Sjimmie de beste was. Hij had ongeveer duizend ontsnappingscapsules ontworpen en op strategische plekken in het ruimtestation ingebouwd, zodat iedereen vanuit iedere 3D coördinaat binnen twintig seconden kon ontsnappen uit het ruimtestation. De hoogleraar besloot zelfs om Sjimmie tien studiepunten te geven voor zijn creatieve oplossing. Ook had hij nu recht op een uurtje extra vakantie, op kosten van het instituut.

... Go to next Epage