Privatisering asielbeleid, illegalen

Offeraar       Dewanand
Offercode      ALKR025
Offerdatum     woensdag 19 oktober 1999
Niet gepubliceerd in de Landelijke Allochtonenkrant

Go to previous Epage ... Go to next Epage

Go to Inhoudsopgave:

Momenteel regelt de overheid alle zaken voor asielzoekers. Illegalen zijn niet geregistreerd en moeten het helemaal zelf uitzoeken. Als zij binnenkomen gaan zij door een helse aanvraagprocedure, en zijn dan jarenlang geïsoleerd van de samenleving. Een deel van de vluchtelingen in Nederland is nu technisch onverwijderbaar en kan dus geen kant meer op. Is het goed om de overheid te ontlasten van deze taken? Hoe zou de privatisering van de vluchtelingenproblematiek eruit kunnen zien? Privatisering verminderd kosten en maakt mensen economisch produktief.

Er zijn genoeg bedrijven in Nederland die met een tekort aan arbeidskrachten zitten. In de tuinbouw en landbouwsector is er altijd te weinig personeel, want niemand schijnt gekwalificeerd te zijn voor dit werk. Momenteel werkt een deel van de illegalen al in deze sector, en heeft geen enkele bestaanszekerheid. De uitzettingsprocedure kost NLG 10.000 en een jaar detentie kost NLG 50.000. De politie raakt overbelast door deze aktiviteiten en kan haar kerntaken niet meer uitvoeren.

In principe zou de overheid kunnen toestaan dat illegalen gewoon kunnen werken, in bedrijven die door henzelf worden gerund. Elke vluchteling zou dan tewerk gesteld kunnen worden in zo'n bedrijf en volwaardig deel kunnen nemen aan het leven in Nederland. Zij zouden dan recht moeten krijgen op:

1. het minimumloon,

2. een spaarloonregeling, die uitkeert als zij emigreren uit Nederland,

3. een pensioenregeling, die beheerd wordt door een asielpensioenenfonds,

4. een premie voor goed gedrag, en

5. een winstdeling in het bedrijf als er winst wordt gemaakt.

Deze ondernemingen kunnen dan fungeren als opvangbuffer voor mensen uit het buitenland. De spaarloonregeling is geen gek idee, want op deze wijze kunnen de buitenlanders ook profiteren van de perfecte economische infrastruktuur alhier, en een deel van hun geld zelfs in aandelen investeren, via het bedrijfsfonds dat de spaarloonregeling beheert. Het is dan economisch bijzonder aantrekkelijk om na vijf jaar werken te emigreren, want dan volgt een uitkering ineens van een fors bedrag (schatting NLG 50.000) en dat is niet mis. Geld is immers altijd welkom. Andere spaarkonstrukties zijn natuurlijk ook mogelijk.

De vluchtelingen krijgen weliswaar het minimumloon, maar hebben dan de zekerheid dat zij langzaamaan een eigen kapitaal opbouwen en niet uitgebuit worden door de ondernemers. Momenteel zit elke illegaal in een wetteloze wereld en wordt door geen enkele wet beschermd, hetgeen zeer ondemocratisch is, als naar de woordelijke definitie gekeken wordt van dit begrip.

Er kunnen ook produktiecentra opgericht worden. Middels arbeidsintensieve investeringen kunnen veel vluchtelingen en illegalen arbeidsplaatsen krijgen. Deze centra zouden dan alleen exportartikelen kunnen produceren, zoals kleding, meubelen, kunstwerken, vlechtwerk, tapijten, e.d. Hierdoor zijn zij geen bedreiging voor de Nederlandse bedrijven. Veel asielzoekers beschikken over de kennis en ervaring voor dit soort arbeid en zouden heel graag meewerken. Iets doen is beter dan niets doen.

Deze werkcentra voor vluchtelingen en illegalen zouden gevestigd kunnen worden in dunbevolkte gebieden in Nederland, zoals Drenthe en Friesland. Maar ook Suriname is een optie, want dit land is zeer dunbevolkt en kan best werklustige mensen gebruiken.

Als Nederlandse ondernemers het mandaat krijgen om de vluchtelingen op te vangen en hen aan werk te helpen, dan is de overheid snel van alle asielaanvragen verlost. Het rechtssysteem wordt dan ontlast en iedereen gaat erop vooruit.

***

Go to previous Epage ... Go to next Epage

Go to Inhoudsopgave: