Reportage lezing 'Sarnami stiefkind van Hindostanen',
door Dr. Motilal Marhe d.d. 20 april 2008

Offeraar       Dewanand
Offercode      wfor1249
Offerdatum     24 april 2008

Go to next Epage

Onderstaand is een reportage opgenomen van de lezing over 'Sarnami, stiefkind van Hindostanen' door Moti Marhe op vrijdag 20 april 2008 in het Sarnamihuis in Den Haag. Kern van deze lezing was vooral dat het Sarnami, de geërfde moedertaal uit India van Hindostanen uit Suriname aan het uitsterven is in Nederland en Suriname. In een aparte tekst is het commentaar van Dewanand opgenomen en gepubliceerd op het Kritisch Podium Dewanand, http://www.dewanand.com

Op de site van het Sarnamihuis stond het volgende over deze lezing.

Het Sarnami-Hindustani, stiefkind van Hindostanen

De spreker is drs. Motilal Marhé

Het Sarnami als levende erfenis van de Brits-Indische Immigranten in Suriname zit zowel in Nederland als in Suriname in de verdrukking. Moti Marhé zal uiteenzetten welke factoren maken dat deze moedertaal en identiteitstaal van de Hindostanen zal uitsterven als er geen rigoureuze stappen worden genomen.

De voortdurende onderwaardering en het verlies van het Sarnami hebben diepgaande psycho-linguistische gevolgen voor de identiteit van de Hindostanen in beide landen.

De toegang is gratis

Om teleurstellingen te voorkomen, graag aanmelden
via info@sarnamihuis.nl

Zondag 20 april, 13.00 uur aanvang

Het Sarnámihuis
Brouwersgracht 2
2512 ER Den Haag
website

Ter afsluiting: Optreden van de Jongeren Baithak Gana groep Sáranga o.l.v. Pavan Marhé

Over de spreker:

Moti Marhé is behalve neerlandicus ook Hindi en Sarnami deskundige.
Hij heeft in de jaren 70 in Nederland de Sarnami emancipatiebeweging opgezet die diepgaande gevolgen in Suriname en in Nederland heeft gehad. De naam Sarnami is in de jaren 60 bedacht door de Surinaamse geleerde Mr. Dr. J. H. Adhin, maar Moti gaf er in Nederland meer diepgang aan door er de emancipatiegedachte aan toe te voegen en op te komen tegen onderdrukking van, en waardering voor het Sarnami.

In het Sarnami Kollectief Jumpa Rajguru stond de emancipatie van het Sarnami centraal bij de culturele, sociale en politieke bewustwording van Hindostanen in hun relatie tot andere bevolkingsgroepen in beide landen. Aan deze beweging hebben vele studenten in die jaren hun bewustwording als Hindostaans-Surinaamse Nederlanders te danken. Mannen en vrouwen van naam als Prof. Dr. Ruben Gowricharn, de professor Disapora Studies in spe, drs. Dew Baboeram, de arts-dichter Jit Narain, de Bleijswijkse wethouder-politiciloog drs. Naushad Boedhoe, drs. Bris Mahabier, de dichteressen Chitra Gayadien en Gharietje Choennie hebben allen hun wortels in deze beweging. In Nederland en in India ontstond wetenschappelijke belangstelling voor het Sarnami met exponenten als Dr. Theo Damsteegt (Univ. van Utrecht en Leiden), Dr. Tim van der Avoird (Tilburg) en prof. Dr. Vidya Nivas Mishre van de universiteit van Benares.

Toen en in de periode daarna zijn er talrijke dichtbundels, liederen, toneelwerken en (wetenschappelijke) boeken in en over het Sarnami verschenen. In Suriname nam de Vereniging Nauyuga de emancipatiegedachte over en het tijdschrift Bhasa zag het licht. Een belangrijke verdienste van de Sarnami beweging is het tot stand komen van het Baba en Mai monument in Paramaribo.

Nu volgt de reportage, verzorgt door Dewanand

De zaal in het Sarnamihuis was bijna helemaal vol. Er waren ongeveer 40 Hindoestanen en enkele blanke Hollanders aanwezig. Aan het begin van de lezing werd aangekondigd dat het 70 minuten zou duren.

Nu volgen het verslag van de hele lezing met vragen uit het publiek.

Moti Marhe:

Sarnami is het stiefkindje van Hindostanen. Deze taal is meegenomen uit de provincies Uttarpradesh, Bihar en United Provinces uit India tijdens de immigratie periode vanaf 1873 tot en met 1916. De eerste scheepslading Indiase immigranten kwamen aan met het schip de Lalla Rookh in Suriname. Sarnami stamt af van het Bhojpuri uit de genoemde gebieden in India en is er nauw mee verwant. Hindi is de taal van Noord India. Sanskriet is in India de taal van de goden en heilige geschriften. Het Sarnami in Suriname is verwant aan vier talen:
Hindi en Sanskriet, van de Hindoes
Urdu en Arabisch van de moslims. Urdu steunt op Perzisch en Arabisch.

Maar het Sarnami is duidelijk een andere taal doordat de grammatica verschilt. Neem als voorbeeld de uitspraken in Sarnami en Hindi: 'Ik heb gisteren een roti gegeten'. Het Sarnami kent geen vrouwelijke vormen.

In Suriname werd het taalonderwijs in de Hindostaanse talen altijd verzorgd door privé schooltjes via pandits. Hierom is er sprake van een groot taalverlies. Er is sprake van een voortdurende onderwaardering van het Sarnami, want men vind het niet mooi en minderwaardig. In Suriname domineren Afro Surinamers (creolen, surinegers) de maatschappij en leggen hen cultuur op aan iedereen. Zij willen het Sranang tongo hebben als nationale taal in Suriname. Jnan Adhin bestreed dit door te stellen dat alle Surinaamse talen even goed zijn.

Hindostaanse organisaties modderen voort met het Hindi onderwijs, met weinig resultaat en af en toe berichten over een paar honderd Hindostanen die een Hindi basisdiploma halen.

Marhe toont enkele films:

1. Film om uitspraken in het Awadhi en Bhojpuri te illustreren uit India. Hij merkt op dat het een bijgeloof is om te geloven dat je ooit als hond of kat hebt geleefd.

2. Filmpje over gesprek tussen blanke Hollandse vrouw en Hindostaanse bejaarde.

Marhe vertelt dat je in je moedertaal gevoelens het beste kan weergeven, omdat de grammatica met de paplepel is ingegoten. Taal is een heel belangrijke identiteitsfactor. Het is moeilijk om je met het Nederlands te identificeren, maar het is je broodtaal. Veel Hindostanen gebruiken hun eigen taal voor de esthetische beleving van alledag, zoals bij het luisteren naar zang, dans, Indiase films, bhaitak gana, nagara, bhajans, enz.

Taal is een erfenis van de eigen voorouders. Trots moet men kweken. Er zijn wereldwijd ongeveer 5000 talen in 200 landen. India heeft ongeveer 850 talen en streektalen. Men beweert weleens dat er meer boeken zijn in het Hindi en dat deze taal hierom meer waard is. Maar de wetenschap heeft belangstelling voor het Sarnami. Geen enkele taal is hoger dan een andere. Het zijn niet de talen die domineren, maar de mensen.

Marhe merkt op dat elk volk zijn moedertaal lief heeft. Taal is niet alleen een communicatiemiddel maar ook een identiteitsfactor.

Eigenlijk is Urdu ouder dan het Hindi. Na de machtsovername in India hebben de blanke Britten het Hindi gered door scholen en opleidingen in deze taal op te richten, en naderhand werd dit de nationale taal van dit hele subcontinent.

Marhe vertelt verder dat het een misverstand is dat kinderen te veel belast worden door Hindi te leren. Kinderen van nul tot negen pikken snel een taal op en kunnen makkelijk drie talen leren. In Suriname kenden de Indiërs en hen afstammelingen een generatie later twee talen. Momenteel is ruim 70 procent van het Sarnami al dood, want de mensen verstaan het niet meer en beheersen het ook niet. Dus vanaf nu is het Sarnami binnen een generatie praktisch dood in Nederland. Dit zal ook in Suriname gebeuren.

Nu gaat Marhe iets vertellen over bedreigende groepen en instituties.
De pandits praten vaak in moeilijk Hindi en niemand uit het Hindostaanse volk kan hen nog verstaan tijdens een religieuze dienst of lezing. Neem eens het voorbeeld van Tulsidas. Hij schreef de Ramayan in de volkstaal en kreeg het zwaar te verduren, want de Brahmanen werden kwaad en hij moest zelfs vluchten. Nu noemt men Tulsidas de Schakespeare van India.

Er is sprake van een diglossie in de Hindostaanse gemeenschap. Dit is een toestand waarbij er twee talen zijn, waarvan een hoger (het Hindi) en de andere lager (het Sarnami) gewaardeerd worden. Hindostanen in Guyana en Trinidad praten uitsluitend het Afro Engels en kennen hen eigen Indiase moedertalen niet meer. In Mauritius is het echter heel anders. In dit land is het Bhojpuri wel de taal van het dagelijks nieuws en van de pandits. Mensen van hindostaanse radio zenders praten een soort papegaaien taal, wat een soort kromme Hindi is. Hindostanen vereren mensen die Hindi praten. Politici uit Suriname, zoals wijlen Jaggernath Lachman spraken vaak krom Sarnami.

In Suriname zijn er twee nationale talen, namelijk het Sranang tongo en het Nederlands. Er was jaren geleden een Keti Koti beweging die het Sranang tongo wilde invoeren als nationale taal in Suriname en tot zelfs in het parlement. Marhe adviseert hierbij om het Sranang tongo en het Sarnami een plaats te geven in Suriname. Veel kinderen in Suriname kampen met een taalachterstand als zij naar school moeten, waar het Nederlands de leertaal is.

Vroeger kende men de Owalt wetgeving in Nederland en toen kregen allochtone kinderen onderwijs in allochtone nog levende talen in Nederland. Nu is dit helemaal opgedoekt, en het motto is nu inburgeren. Via het onderwijs moet men de eigen taal legitimeren.

Marhe toont op het scherm de psycho linguistieke gevolgen van het taalprobleem van Hindostanen:

- Een negatief zelfbeeld, zelfconcept
- Culturele ontworteling
- Identiteits problemen
- Valse schaamte/ minderwaardigheidscomplex
- Faalangst, onmondigheid
- niet assertief zijn
- onderdanig zijn

Wij Hindostanen voelen ons minderwaard dan Indiërs die Hindi praten. Er is sprake van ontworteling van Hindostaanse kinderen in Nederland, vooral ook door het negatieve klimaat met betrekking tot buitenlanders. Marhe merkt nog op dat een bruine man zijn eigen taal hoort te kennen. Er zijn heel veel Hindostaanse kinderen die geen Hindi of Sarnami kennen en die protesteren tegen muziek en liedjes in deze twee talen.

Marhe merkt nog op dat Hindostanen onzichtbaar zijn en zich niet uiten, omdat de klap blijft nawerken uit onze jeugd. Als voorbeeld noemt hij Pengel die over zijn hand streek en toestemming gaf voor crematie van Hindostanen in Suriname.

Verslag vragenronde

Er kwamen vrij veel vragen en opmerkingen uit de zaal, ook van prominente Hindoeleiders.

Raj Bhondoe merkt op dat het doodgaan van een taal een natuurlijk proces is. Het gaat hierbij ook over de geschiedenis van Hindostanen, want er is geen informatie over de Surinaamse geschiedenis op Nederlandse scholen. De Hollanders verzwijgen deze zwarte bladzijde uit hun verleden.

Een andere persoon uit de zaal merkte op:
Je valt in een gat als je je eigen taal niet kent. Het gaat vreselijk worden in de Nederlandse samenleving voor alle buitenlanders. Als voorbeeld kan je Sanskriet nemen in India, dat al een dode taal is.

Er werd de volgende vraag gesteld:
Wat is de zwakte van Sarnami?

Marhe antwoordde:
Sarnami telt niet mee, omdat het beperkt functioneel is. Je kan er niet je brood mee verdienen en geen baan bij de overheid krijgen ermee. Zo zit de gemeenschap in elkaar. Grote schrijvers met een Indiase achtergrond zijn bijvoorbeeld Salman Rushdie en V.S. Naipaul, maar die schrijven alletwee in het Engels.

Iemand uit de zaal merkte op dat wij Sarnami moeten behouden binnen de internetnische betrekkingen. En hij stelde de vraag:
Waarom bestaat er nog een enkel couplet in het Sarnami in het volkslied van Suriname.

Gepensioneerde huisarts dr. H. K. Doerga merkte op:
Ik studeerde af in Leiden als huisarts en was altijd Nederlandstalig. Pas na mijn terugkeer naar Suriname leerde ik Sarnami kennen, omdat ik een eigen praktijk begon en in deze taal moest communiceren met mijn patiënten. Wij Hindostanen lijden eigenlijk aan een minderwaardigheidscomplex. Voor alle mensen zijn er eigenlijk drie poten: historie, levensbeschouwing en taal. Hindostanen kijken neer op hen eigen religie en taal. Maar nu blijkt dat wij de blanke overheersing kunnen overwinnen door de grootsheid van het oude India. (Zaid Abdoelrahman, bestuurslid Sarnamihuis commandeerde dr. H. K. Doerga om zijn mond verder dicht te houden, want hij had geen concrete vraag en merkte op dat zijn betoog best tijdens een andere bijeenkomst kon worden voortgezet).

Een Hindostaanse vrouw merkte op:
Meneer Marhe, uw lezing was inspirerend en leerzaam. Identiteit is het belangrijkste in je leven. Hindostanen worden sterk beïnvloed door Bollywood, alles van India is mooi.

Een andere Hindostaanse vrouw merkte op:
De Hindostaanse ouders hebben gefaald. Ik heb mijn eigen kinderen voor de keus gesteld om zelf Hindi te leren, want ik wilde hen een basis geven. En dat lukte mij heel goed. Mijn kinderen zijn mij hier heel dankbaar voor.

Op emotionele toon merkte een Hindostaanse vrouw op:
Ik schaamde mij diep toen ik hoorde dat een Hollandse wetenschapper afstudeerde in het Sanskriet en het Hindoeïsme.

Pandit Suruj Biere merkte op:
De mondelinge vaardigheid in het Sarnami wordt wel doorgegeven. Tijdens een onderzoek bleek namelijk dat vrij veel kinderen het Sarnami wel goed verstonden.

Er kwam bij de afsluiting een compliment voor Moti Marhe uit de zaal voor zijn voortreffelijke lezing en deskundig commentaar.
Marhe merkte nog op bij zijn laatste betoog dat het Bhojpuri officiële erkenning heeft gekregen in India.

Het commentaar en advies van Dewanand op dit zielige Hindodrama thema kunt u lezen in onderstaand betoog:

Link tekst:

Informatie over de visie van Dewanand op de toekomst van Hindoes in Guyana, Suriname en Frans Guyana kunt u vinden in onderstaand boek:

***

Overige nuttige teksten en websites:

1. www.sarnamihuis.nl
2. Brief aan de allochtoon
3. Remigratie verzoek aan alle Hindoestanen
4. Psycho oorlog tegen hindostanen en allochtonen gelanceerd 9/11 2007
5. ABN-AMRO introduceert boomhuthypotheek voor Hindostanen
6. Blanke christelijke fundamentalist beledigt Hindoes, Jan Peter Schouten
7. Betoog Religie en burgerschap (Gemeente Den Haag, Shri Rabin S. Baldewsingh)
8. Apartheidspolitiek van Bedrijfsfonds voor de pers
9. Hindulife misbruikt subsidies (klacht deel 4)
10. Hindulife licht domme, achterlijke hindoestanen op (klacht deel 3)
11. Oorlog Dewanand versus Richard van Dillen
12. Kritiek op het Christelijk geloof. Wat iedereen moet weten over het Christendom.
13. Racisme van Hindoestanen. Schandalig
14. Het idiote Hindoe Mega Mandir project
15. Transcript of an IMF Book Forum: China and India: Expanding Roles in the World Economy. Washington, D.C. IMF publication
16. (proza) Repliek voor een koelievrij Holland

Go to next Epage