“De super onafhankelijkheid van 1975”

Offeraar       Dewanand
Offercode      art168
Offerdatum     vrijdag 2 oktober 1998

In 1975 was ik negen jaar en begreep niets van het hele papieren getouwtrek en gekrakeel van de grote heren en dames uit Suriname en Nederland. Misschien was de voorlichting heel slecht. Ik merkte destijds wel dat veel goede kennissen, waaronder enkele Hollandse boeren, en veel Hindoestanen, alles verkochten en de benen namen naar Nederland. Het hele land was volop in beweging en uiteindelijk, op 25 november 1975, werd Suriname op papier onafhankelijk van Nederland. Een hele stap, maar in welke richting?

Na ruim driehonderd jaar, sedert 1667, kolonie te zijn geweest van Nederland, werd Suriname aan de borreltafel onafhankelijk verklaard. De zeer geleerde politici moesten zich toen ontfermen over een heel volk, dat zij oorspronkelijk slechts als slaven en werkvee hadden beschouwd. Het is logisch dat deze hoge pieten niet beseften wat te doen en niet wisten welke wetten echt in het belang van het volk waren. De hele wetgeving rondom de toescheidingsovereenkomst lijkt een haastklus te zijn geweest, want men wist gewoon geen raad met het gloednieuwe Surinaamse volk. Zo opeens werd het hele volk lekker en gezellig verdeeld over twee landen. Iedereen die op 25 november in Suriname woonde, kreeg gezellig een splinternieuw, vers gebakken Surinaams paspoort, en de zielepoten in Nederland werden (onwelkome) Nederlands staatsburger. De basis voor de gewetenloze verdeling van een heel volk werd met een ploffende hamerklap bezegeld, in een klein, stoffig kantoortje in Nederland. Men besefte niet dat Nederland de grootste volkerenroof uit de mensheid beging met deze ziekmakende overeenkomst. De helft van het Surinaamse volk werd in een klap uitgeleverd aan de ex-criminele Nederlandse staat. Het leed voor Suriname begon toen pas goed.

Een vette worst, bestaande uit enkele miljarden(Hfl.), werd beloofd aan Suriname, maar men verzuimde dit geld te bestempelen tot herstelbetalingen aan het arme Surinaamse volk, dat vele eeuwen heeft geleden onder de Nederlandse bloedzuigers. Nee, men gaf het een deftige en eufemistische benaming, namelijk “ontwikkelingshulp”. Grandioos en zeer creatief van die hoge pietjes uit deze twee machtige landjes.

Moet Suriname nu feest vieren omdat zij nu (99-75=) 24 jaar onafhankelijk is? Kan het volk van Suriname nu feest vieren, terwijl zij nauwelijks genoeg voedsel en (mooie) kleding heeft? De oude politici uit 1975 zwaaien weer de scepter, maar zijn nu nog geraffineerder en buigen nog dieper voor het Nederlandse kabinet. Er is geen tijd om te lachen voor mij, want ik kan alleen nog maar treuren en hopen dat er een wonder gebeurd in mijn geboorteland. De grond waarop een mens geboren is, is volgens mijn geloof, heilig en mag nooit verworpen worden. Ik ben in Paramaribo geboren en schrijf dat soms met tegenzin op officiële formulieren, maar besef ieder keer opnieuw dat het datgene is dat mij verplicht om iets voor Suriname te voelen. Voor mij is de bodem van Suriname op een bepaalde wijze heilig en moet zelfs vereerd worden.

Hoe verder?

Dat is een heel moeilijke vraag. Logisch gezien zijn de mogelijke opties:

1. Alles zo laten, en passief, dement en apatisch afwachten, want ellende lost zichzelf vanzelf op.

2. Suriname laten inlijven bij Nederland, zodat het een provincie wordt van Nederland. En over twee jaar een Euro-economie krijgt. Dan is Suriname voorgoed verleden tijd en zal de super beschaafde Hollander opnieuw heersen over een heerlijk tropisch en exotisch landje.

3. Aktief worden. Radicaal knokken voor echte onafhankelijkheid en economische zelfredzaamheid. Nederland voorgoed in de ijskast stoppen en (daad)krachtig investeren in de binnenlandse economie, zodat er een sterke verwerkingsindustrie ontstaat op Surinaamse bodem. Investeren in goede scholing en voorlichting van het Surinaamse volk, en niet meer uitgaan van etnische geschiktheid bij bestuursfuncties, maar echt kijken naar iemands capaciteiten en opleiding. En zodra het beter gaat, op een vredelievende wijze het Surinaamse volk in Nederland terug lokken (visumplicht voor ex-Surinamers geheel afschaffen) naar Suriname, zodat ze weer thuis kunnen komen en niet meer hoeven te lijden in Nederland. Deze optie is de weg van hard en krachtig werken; dag en nacht.

Het Suriname van vandaag is een klein pietluttig landje, maar het is in het bezit van grote, wereldbekende politici, met heel veel ervaring. In zekere zin heb ik achtenswaardige bewondering voor al die ervaren politici uit het Suriname van tegenwoordig, maar ik geloof dat zij de moeilijke dingen liever aan echte capabele mensen kunnen overlaten, en hun afscheid eervol moeten regelen. Het heeft geen zin om een land te vernietigen, want dan zal niemand ze eervol herdenken na hun vertrek van ruimteschip aarde.

Concluderend wil ik opmerken dat ik nu 24 jaar later besef dat de onafhankelijk van 1975 een echte super-onafhankelijkheid was voor Suriname. Het is het zoveelste bewijs dat A4-papier weliswaar geduldig is, maar dat ondoordachte papieren wetten een nobel volk bijna kunnen vergassen, en tot op het bot kunnen verdelen.